Girl Power

 

January 30, 2022 — The Philippines women's national football team aka Malditas qualifies for the 2023 Fifa Women’s World Cup. This is one historic event as no Philippine team of any gender has ever clinched a spot in football’s most prestigious competition Fifa. The Malditas defeated its opponent in the AFC Women’s Asian Cup and qualified in the next edition of Fifa next year.

Congratulations Malditas! 

Good job! We're all proud of you!

~ 8 ~

January 30, 2022 — Cheslie Kryst, American television presenter, model, and beauty pageant titleholder who was crowned Miss USA 2019 dies at 30. Police said Kryst jumped from a 60-story high-rise Manhattan apartment building and was pronounced dead at the scene Sunday morning. She reportedly left a suicide note leaving her belongings to her mother.

The Philippine Department of Health has said that every case of suicide is a tragedy that can be avoided. Thus, people who feel that they may be suffering from mental health problems and need help may call Hopeline hotlines:

•  804-HOPE (4673) 
• 0917-558-HOPE (4673), or 
• 2919 (toll-free number for Globe and TM subscribers) 

The Catch

 

"Kaya tayo iniiwan ng mga taong mahal natin ay dahil may taong darating na mas mamahalin tayo."

Kung hindi ko lang naging favorite movie ang One More Chance nina JL at Bea, hindi tatatak sa akin ang quote na 'yan. Or baka din kasi dahil sa quote na 'yan kaya ko naging favorite 'yung movie. Palindrome? Charot. Ewan. Pero bakit kasi iniiwan pa kung mahal naman. Di ba? Not charot but then again, ewan.

Huwag sana magalit si mareng Miley Cyrus sa akin kung gagamitin kong theme song ng phase ng buhay ko ngayon ang The Climb. Ba't kasi may theme song pa? Hindi naman kasi dahil sa gusto ko ng jowang perfect. Yung proseso at struggles ko kasi ngayon ang sentro ng buhay ko dahil nga sa desperado kong jowa quest na ito. The Climb. It's not the destination kasi eh, it's the journey. Ganoin.

Kung ano-anong websites at apps na ang ginamit ko. Accomplice ko pa yung bestie google ko sa paghanap ng mga libog, I mean dating sites na ito. Well, di naman siya literal na libog sites kasi hindi naman ako nalilibugan sa mga nakikita ko dun in the first place. Ang taas kasi ng standard ko eh. Kasing taas na ng hairline ko. Kaya kung hindi pa talaga ako kikilos ng paspasan, pati hairline ko magkaka-theme song na rin. Bitter Days. Bibirit yung hairline ko sabay lilipat ng ibang ulo. 

Gumamit na ako ng Blued. Dati pa 'to. Dito ko nakilala si recent pandemic sa chat nakipag-break up ni-walang message nung xmas at new year for old time's sake ex-jowa kong mahal ko pa kaya hindi ko na ginamit ulit ung app. Ayokong makita niya ako ulit dun kung sakali. Ayokong malaman niya na naghahanap ako kasi hindi ko kaya na wala siya. Ayokong magmukhang malungkot at kawawa. Ayokong lumabas na desperado sa paningin niya. Ayokong makita ko siya dun kung sakali. Demmit ang bitter ko bwisit. 

Nag-install ako ng Hornet at Jack'd. Hindi ko bet. Daming filter ng mga search options. Very specific kaya medyo limited. Mas feel ko yung random, yung may konting mystery. Hindi yung tipong naka post yung totoo mong profile pic then maliligwak ka agad kasi physically hindi ka pasok sa criteria nila. Gusto ko 'yung mag-jive muna tayo sa chat, get along with a sensible conversation that we like and eventually will turn our faces into someone that we like. Bongga. Hindi na kailangan ng fairy godmother. 

Gumawa ako ng account sa FilipinoCupid. Hindi ko rin nagustuhan. Ang layo ng mga lugar ng mga ka-match ng profile ko. Parang need ko maging cupid or magkaroon ng pakpak para maka-face to face 'yung mga ise-sex ko, I mean ime-meet ko. Hindi pasok sa love language ko 'yung LDR. Not gonna work talaga.

May isang website na komportable akong gamitin. Ito yung kauna-unahang website na ginamit ko (maliban sa yahoo chat kung saan ko nakilala ang mga adonis na pumukaw sa aking kamalayan na sila rin ang nag-suggest sa akin ng website na ito.) Ang Planet Romeo. Naka-open siya sa browser ko as you are reading this. Ganun siya ka-convenient para sa akin. No feeling of any pressure. I can be discreet and decent and just wait for any random guy to ping me. Proximity-wise, feeling ko most efficient siya. Feeling ko para lang akong isang bulaklak sa isang hardin na naghihintay ng dadapong bubuyog at kaka****in yung mga petals kong ubod ng tamis. 

What's the catch? Sa PR ninyo po ako mahahanap. Letter A ang profile name ko. (lols lols lols). Dapat pala yata Desperado yung theme song ng buhay ko ngayon. (lols lols lols). Natatawa ako kasi this is supposed to be not me pero it's me na. Joke ko lang dati yung pagiging hopeless romantic ako pero ngayon parang hopeless na lang ako, um-exit na yung romantic. Baka pati yung kanta ni Rihanna na We Found Love in a Hopeless Place um-exit na din at pagbawalan akong gamitin.

"The fisherman tells if it's a good catch, not the fish."

I apologize if walang kwenta 'tong post na 'to. As if may nagbabasa pa nga mga blogs na ganito. I'm jobless and this is the only thing I can do right now. To unload, and to do what I love to do. I've missed so many things when I still have a job and I owe this to myself. I'm happier and feeling better now. Jowa na lang talaga. (lols lols lols).

Should I try, or should I not?

Finding Him

May issue ako sa title ng post na ito and so I might need help. But first, let me write the actual content.

Finding Him. Opo. Tama po. Naghahanap po ako. Ginagawa ko ito kasi deep inside of me I know I have to do it. At this point, medyo (may stress sa medyo kasi hindi pa full force) masigasig ako sa paghahanap ng love life. Naniniwala pa din kasi ako sa sikat na sikat na overrated kasabihan na "dadating kung para sa 'yo" kaya medyo in denial pa din ako sa finding him quest ko na ito. Kung sino man ang nagpakalat ng kasabihan na yan ay lumantad na po at magsabi na ng totoo. Huwag pong paasa. Huwag po kayo magtago sa pen name na anonymous. Please.

On the other hand, hindi ko din naman alam yung totoong ending ng kwento ni Juan tamad. Kung nahulog ba talaga sa bibig niya yung bayabas just by waiting for it simply because it's his destiny. Kaya hindi ko din masisi ang sarili ko kung medyo desperate ako now to initiate a finding jowa drama anthology sa buhay ko. Malungkot maging malungkot. Lalo kung alam mo na kung paano maging masaya nang may kasama. And so this quest must go on!

I can't be a hypocrite. I can't deny the fact that people needs people. Yun ang hinahanap ng puso ko kaya yun din ang hinahanap ko. I can't deprive myself of real happiness I deserve. Reward to self, ganun. Para sa akin na medyo sexually attractive, I mean sexually active pa, nakakapagod talaga ang mag-isa. Nakakapagod humiga sa kama ng mag-isa at makipag-sex sa sarili ng mag-isa. Graduate na yung ibang pornstars sa mga napanood ko pero ako sa pagsasarili, hindi pa. 

Marami nang websites at dating apps akong nagamit. Medyo nakapag online live show na din ako dati just for fun but I remained subtle and reserved. Kahit ngayon na medyo active na ako ulit sa mga online dating keme na ito, hindi ko pa rin naging trip yung basta sex lang. I can still do it pero not on every given opportunity. Hindi kasi ako aswang na basta may laman kakainin na agad. Gusto ko pa rin yung may value. Lahat naman kasi tayo may value. Kailangan lang talaga mahanap yung match that will complement each values.

So far, my finding him quest is not so good but it's still on. I know it's because of my taste that everyone has their own. Besides, marami akong time. Galante ako sa benefit of the doubt kaya willing to spend time to get to know people ang profile headline ko. Mahirap lang talaga pilitin ang sarili kapag hindi mo gusto. I can carry a good convo but once I find it off, I won't press the red button to turn my chair around and say "I need you." Desperate yet patient. I'll try sa The Voice pag wala na talaga. As a singerist. Baka dun they need me pa. 

For me, there's no such thing as high standards when you're looking for someone to spend your life with. It's just standards. No high and no low. It's all but personal preferences. People will take you because they like you and they won't because they just can't. Simple logic. Hindi mo binili yung XL na t-shirt kasi maluwag. Binayaran mo yung medium size kasi yun ang fit sa'yo. End of story. 

Now, balik na tayo sa intro ko. Ano bang issue ko sa title ko? Honestly, medyo magulo lang kasi I'm also considering myself of dating women. Desperate, right? but I don't know if it's also right. Though in my younger years I used to date several women, there's just this bigger space in my heart for men. For me, men taste better than women. I understand men more than women. I can handle men better than women. I can be me with men than women. Then again, I know I can't dictate my heart to whom it will surrender to. Kaya ako ganito, kaya medyo may issue ako sa title ko.

Your thoughts?

Amen.

Bakit Hindi Pwedeng Maging Malungkot

Harsh ng title. New year na new year. lols

Happy New Year! I hope everyone's okay now. If not, I hope at least most of us are better now. I know for some, it's not as hard to cope with the pandemic as compared to others but for sure everyone has their own struggles one way or another. Alam mo yan kaya just keep the faith and stay holding on. Gow lang ng gow!

Hindi naman ako ganun kasama para utusan ko kayong lahat. Si lord ba ako? Ang positive kaya nung title - hindi pwedeng maging malungkot. Hmm, well. Sige na nga. Note to self ko talaga ito. Uso to kapag new year. Kung hindi ka pa aware, note to self na po ang bagong tawag sa new year's resolution. May gad, where've you been? Ngl, 2022 na at marami na ulit ang nagbago at nadagdag sa earth. Since now you know, you're very welcome. 

First thing I did this new year is to quit my job. Yes, nakakalokang desisyon. My 2 years and 9 months in the company ended just like that and I didn't even know exactly how it happened. Sobrang bilis. Gusto kong sisihin si Dr. Strange sa speed ng time lapse. I really liked my job that I even told myself that this will be my last company until I retire. I even got promoted to supervisor. Yes again, nakakalokang desisyon. Huwag kayong magalit sa akin. Mag-eexplain ako. 

I was hospitalized for 6 days. Ganito ang nangyari. Nagday-off ako, nag-netflix, nag-chill, nag-food trip, nag-soft drinks, nag-fruit salad. Tapos, sumakit ang tyan, nag-tae, nilagnat at ayun na nga, na-emergency room. Na-dextrose, na-diagnose ng madaming sakit, na-isolate, nag-sick leave. Di ko kasama si Dr. Strange ng mga time na yun pero diko ramdam ang oras sa bilis ng mga nangyari from netflix to that 6 days in the hospital. Dapat talaga netflix title ng blog na 'to kaso galit ako sa bandwagon.

Malungkot nun kasi mahina ang signal sa room ko pero sumasaya naman kapag dumadating na 'yung mga nurse na naka-astronaut suit. I love them so much. Most especially si kuya nurse na moreno, malambot yung kamay, ma-kwento at magalang. Soft spoken pero masculine. May sense of humor pero hindi offensive. Perfect yarn? Kahit umabot ng 3 attempts yung pagtusok nya sa akin para sa IV, puro pagmamahal lang ang naramdaman ko. Kung may laptop ako nung time na yon, nai-publish ko na yung love story namin na naisulat ko sa isip ko. Kuya nurse is simply inspiring. I hope to meet him again to change the ending of our love story. Charing.

Bumalik ako sa work ko pero I'm not feeling ok. It gotten more weird kasi I started to hate my job. Sinuka ng sistema ko yung mga naipon na pagod, sacrifices at sobrang daming stress na nabuo sa utak ko. Hindi ko talaga napigilan nung biglang pinindot ng mga daliri ko yung power button ng cpu ko at dinala ako ng mga paa ko sa kwarto at humiga ang katawan ko kama ko. I don't know pero nakahinga ako ng maluwag. There was a sudden breath of fresh air galing sa electric fan ko. Sobrang kumalma ng mundo ko. 

Gusto ko mag-sorry sa mga boss ko, sa mga agents ko at co-workers ko. Sana mapatawad at eventually maintindihan ninyo kung paano ko nagawa ito. Seryoso ako kasi alam ko sa paningin nyo malaking kasalanan ang nagawa ko. I won't blame you because I too can't blame myself for what I did. I just discovered the weak side of me. Di ko lang ine-expect na si netflix pa talaga ang magiging daan ng monumental discovery na ito in my life. Daming netflix sa blog ko ah, royalty is waving na oh. 

I came out of my comfort zone because of peer pressure. It took a toll on me and it's fine. Mas nakilala ko pa ang sarili ko. For someone who claims to be open-minded, positive, diverse and cool at 41, hindi ito madaling panindigan. Magaling lang talaga ako magdala. Sabi ko nga, it took a toll on me and the recovery is nooot eeeeaassy. Ayaw ko sanang isama dito yung mental health issue ko pero it's really part of it. Like I said, I hate bandwagon. This is just me.

So, bakit nga ba bawal ang maging malungkot? It has always been my belief. Nakakapangit kapag malungkot. Nakaka-nega ng vibe kapag malungkot. Nakakahawa kapag may malungkot. Let me be more personal with this. Malungkot ako kasi wala na akong jowa. Malungkot ako kasi wala na akong work ulit. Malungkot ako kasi pandemic pa din. Ang dami kong lungkot at alam ko hindi ko deserve 'to. Kaya eto ang tanong ko. Ano ang sense bakit kailangan may lungkot? 

Yun ay para hanapin mo ang saya. 

Gets mo ba?