My Own Pity

Bakit kaya ganun? Kung kailan may oras akong magsulat saka naman wala akong maisip sulatin?

Medyo mahabang panahon na rin ang lumipas mula nang simulan ko ang kalokohan / ambisyon kong ito at sa mga panahong iyon ay marami akong ninais isulat. Nampucha kasi wala akong camera para kunan ang mga tanawin at bagay-bagay na talaga namang swak na swak (sa tingin ko) isulat sa walang kakwenta-kwenta kong blog. Maging ang mobile phone ko napagbuntungan ko ng galit dahil very poor ang camera nito. Nagkataon pa na poor ako for the past year dahil mula ng naibabad ko ang most high-tech kong telepono sa washing machine kasama ng mga branded kong damit for one hour eh hindi na ako nakabili ng pamalit nito. Nagtitiis ako sa luma kong phone na sapat lang na matawagan ako ng mga taong nakakaalala ng mga utang ko sa kanila. Hindi ako tuloy makapag-upload ng mga pics na pumukaw sa aking kamalayan at dumagdag sa malisyoso kong kaisipan. Maging ang mga kwentong bentang-benta sa akin ay nag-expire na ang mga detalye sa memory kong puno ng gap kaya hindi ko na rin maaaring isulat. I'm such a loser.

Bagong silang lang ako sa mundo ng blogging kaya hindi pa ako organisado sa larangang ito. Pinag-aralan ko at pinaghandaan(?) ang method of blogging ngunit sadyang malupit sa akin ang pagkakataon. Malupit dahil sa trabaho ko ngayon ay kailangan kong gumising ng maaga na hindi ko nakaugaliang gawin. Hindi ako sanay na nagigising ng madaling-araw at maligo. Matagal din akong na-stock sa trabahong tanghali na ang gising ko kaya ngayon ay nasa adjustment period pa ako. Maaga akong natutulog ngayon na kung minsan ay hindi na ako nakakakain ng machete-diet dinner ko. Inaantok ako most of the day kaya wala akong kakayanan na magsulat for my blog. Wala akong choice but to abide by the rules of the federal and labour laws of this fucking country dahil kailangan kong mabuhay. Kailangan ko din kasing bumili ng bagong high-tech na phone. Hihihi.

I made that introduction (ang haba no?) because I am thinking na very ironic ang takbo ng buhay ko ngayon. May mga plano akong hindi ko masimulan because of sudden twist of events that is mostly negative. I quitted my job because I wanted to start anew pero sa paghahanap pa lang ng trabaho minamalas na ako. I have a very admirable work experience pero bokya pa rin ako. I felt so hopeless. I felt so low. I lost my self-esteem - so much. Surprisingly, after finishing the whole season 3 of trueblood online, going out so I can upload new photos on my fb account, 10 weekends surfing on the beach (sosyal), and staying up late repeatedly changing the layout of my blog until I'm satisfied, I received a job offer from a company that I have no working experience in their line of business. They offered me a job beyond my expectation in terms of position and compensation. I gladly accepted the offer and felt I was one lucky whore. I am excited to start working again and to finally go on with my plans. I'm so loving it.

I know everything that happens in a person's life has it's reasons. Hindi ito nangyayari lang basta-basta at hindi maaaring wala itong katuturan sa buhay. Things may seem to be tangled-up but eventually it will straighten out. Parang buhok ng aeta. Sobrang kulot pero kaya pa ring ituwid dahil pwede itong i-rebond. Mahirap gawin pero may paraan. Sa buhay ng tao, marami tayong pinagdadaan na minsan akala natin wala ng katapusan. Nahihirapan tayo at naiisip natin na lagi tayong talo. We tend to pity ourself because we are setting a standard based on other people's situation. Kung ang problema ay hindi natatapos, hindi rin nauubos ang solusyon para dito. In one problem there's a hundred of options to solve it. So, why bother? Gaya ko, hindi ko man magawang meaty and juicy ang blog kong ito katulad ng plano ko pero masaya pa rin ako. Nakakapagsulat ako out of nowhere and still get even the smallest value there is. I could have missed a lot of chance but I know there's still a lot to come. I've been through shit and stuff but there is only one thing I need to do - I have to fight, stay strong and continue. I always look at the bright side of things and what I could gain from such an awful experience. I know wala man akong pambili ng camera or so-much-in-advance mobile phone I believe magkakaroon din ako nito in due time. Malapit na kasi ang birthday ko at sana may mag-regalo. Yehey!

Patience is a virtue