Filipinos love to sing. Since I am pure-thicker-than-water-blooded Filipino, singing is one of my passion. Indeed, at maging ang buong pamilya ko ay mahilig kumanta. Isama mo pa dyan ang mga kamag-anak kong naging aspirant singers din pero tanging mga palakpakan at malalakas na hiyawan lang ang napala dahil hanggang pagalingan lang sa videoke ang nasalihang labanan. Magaling man o hindi sa panlasa ng iba, ang mahalaga hindi talunan kung sakaling may hamunan. Ako man, hindi nagpapadaig sa kantiyawan dahil sa oras na mahawakan ko na ang mikropono ay hinding-hindi na ito maaagaw - ever.
Grade 3 lang ako noon ng una akong sumabak sa kantahan. Sumali ako sa school choir namin noong elementary. Hindi ko binalak ang pagsali kong ito sa grupo ng mga batang lalaki na matitining ang boses. Sumali ako kasi madalas excused ka sa klase dahil may praktis. Hindi pormal ang pagpapaalam kung gusto mong ma-excused, parang takas ka lang sa bilibid. Sisitsitan ka lang ng choir mate mo mula sa bintana ng classroom para sabihin na kailangan mo nang lumabas ng classroom at pansamantalang ipagpaliban ang pag-aaral ng mga kaalamang huhubog sa iyong pagkatao balang-araw. Walang pakialam ang mga ma'am ko kahit maubusan ako ng boses sa pagpapraktis sa choir siguro dahil wala naman silang nakikitang future sa akin.
Wala talaga akong naging future sa pagsali ko sa choir dahil hindi ako natutong bumasa ng nota. Sinasabayan ko lang ang mga co-members ko. Kahit 'yung parte ng mga babae sinasabayan ko. Muntik na akong maging one-man-choir. Sayang.
Dahil sa pagnanais kong matuto ng tamang pagkanta, muli akong sumali sa choir noong grade 6. Sa tingin ko ay matututo na ako dahil lumaki nang bahagya ang boses ko. Nagkaroon ng depth(?). Na-classify na ang boses ko bilang isang tenor. Magaling si ma'am kumanta kaya very challenging ang paraan nya sa pagtuturo - nakaupo kaming lahat habang kumakanta. Ang schedule ng praktis - after recess. Laging mataas ang tono ng tenor kaya madalas akong nakatingala habang kumakanta. Akala ko ganun 'yun, hindi pala. Parang tanga lang. Dahil laging find your height ang basehan ng seating arrangement lagi akong nasa front row. Oo kasi matangkad ako (irony). Sa aking pagtingala habang kinakanta ang "Ugoy ng Duyan", nakikita ko ang mapuputing bundok ng langit ni ma'am. Damang-dama ko ang emosyon ng kanta (at ni ma'am) habang sinasariwa sa aking isipan ang paraan ng pagdede ng gatas direct from the human source tuwing naaabutan ko ang bahagyang pagbuka ng uniform ni ma'am sa bandang dibdib kasabay ng pagkumpas. Ayoko na ulit mag-choir. Ayokong makulong sa boystown.
Walang choir noong high school ako kaya wala akong reason para ma-excuse sa klase. Uso pa ang pakikinig sa fm radio noon kaya hindi tuluyang nawaglit sa pangarap ko ang maging isang ganap na singer/performer/musical actor/model endorser ng mediacom. Nadagdagan ang mga inspirasyon ko. Lumawak ang genre ng music ko. Madaming banda ang sumibol. Madaming kanta ang nauso. Madaming nakiuso kaya madami din ang nasira ang ulo. Nagtapos ako ng may konting parangal sa high school. Salamat talaga at walang choir noon.
Nasa college na ako ng alukin ako ng kapit-bahay naming mag-serve sa simbahan bilang isang lector-commentator. Mukha kasi akong mabait. Sumali ako dahil hindi naman ako busy sa school at doon muling sumigla ang in-born talent ko sa pagkanta dahil agad akong sumali sa church choir. Nagbunga ang mga praktis ko noong bata pa ako dahil pumasa ako bilang full-pledged tenor. Sa mga panahong ito higit kong na-appreciate ang music. Hindi lang mga kanta ni lord ang natutunan ko. Maging ang mga kanta bago pa isilang ang tatay ko nire-request ko na sa radyo dahil puro thunders ang choir mates ko. At dahil kapanahunan ng tatay ko iyon, walang battle of the champions over mediacom. Give and take. Sweet kami sa bahay. Madalas parang celebrity duets.
Nagtatrabaho na ako sa isang prestigious office sa paranaque ng muling nag-shine ang aking career sa singing. Hindi lang sa boses ko lumalabas ang god-given talent ko kundi pati sa looks ko. Hindi pa man ako naririnig kumanta ng hr directress (aka anak ni tiburcio) namin ay hinikayat nya na akong sumali sa choir ng prestigious company ko. Tatlong oras akong naligo para makapag-praktis ng birit sa loob ng banyo para smooth ang launching ko sa choir. Muntik pa akong ma-late sa pagpasok dahil sa tagal kong maligo. Mabuti na lang at tatlong tumbling lang ang distansya ng bahay ko sa opisina. Tsk. Tsk. Sana na-late na lang ako at tuluyan ng hindi natanggap sa choir. Pito lang ang member ng choir (myself included). Hindi ako pwede dito dahil lip-singer lang ako. Siguradong buking ako dito. Madami na akong sinalihang choir pero hindi talaga gumanda ang boses ko. Pero mabait si lord. Tuluyang nabuwag ang company choir after a few i-cant-forget-humiliating performances. Hihihi. Lusot.
Ganunpaman, hayaan nyo akong mag-concert sa sarili kong blog. Ang mag-react ng hindi ko magugustuhan, mamalasin - whole year round. Joke lang. Ako ang nasa vid na 'to as a solo artist. Ang masasabi ko lang - step back boyce avenue!
Verdict: Kahit magtinda ng balot hindi ako pasado. Dapat talaga naglip-sing na lang ko dito. Hindi naman malalaman. uLOLz.
P.S. Thanks to Mon for wasting your time and energy with me in this video. You're one of the best guitarist in the planet world. Amen.
No comments:
Post a Comment